انتخابات ریاست جمهوری آمریکا : ” انتخاباتی که مستقل ها برنده نمی شوند “
اشاره
متن ذیل مصاحبه اینجاب با خبرنگار روزنامه قدس در مورد ساختار انتخابات ریاست جمهوری آمریکا است که پیش از چاپ در روزنامه ( توسط همکاران خوب مجموعه ) از روی نوار پیاده شده و البته چند روز بعد با اندکی تغییر در روزنامه قدس مورخ ۹۵/۰۴/۱۹ منتشر شد .
محمد صادقیه
کارشناس مدیریت تبلیغات سیاسی
ویژگی های منحصر به فرد فرآیند “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” را بفرمائید ؟
همین طور که اشاره فرمودید نظام انتخاباتی در کشور آمریکا سیستمی است. کاملا منحصر بفرد که فکر میکنم کمتر کسی با فرآیند انتخاب رئیس جمهور آمریکا آشنایی داشته باشد .
بخشی از ویژگی های “انتخابات ریاست جمهوری امریکا” :
طولانی ترین فرآیند انتخابات ریاست جمهوری در دنیا ( یکسال ) ، نقش بی بدیل پول و کانون های قدرت ، گلوگاه های متعدد برای کاندیداتوری افراد بصورت کاندیدای آزاد ، انتخابات درون حزبی ، مجمع گزینندگان ( یا الکتُرال کالج ) که اصلی ترین چالش دموکراتیک بودن “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا”ست و … همه و همه بر پیچیدگی و ابهام در دموکراتیک بودن این فرایند دامن می زنند .
(اگر علاقه مند به مطالعه تبلیغات سیاسی در نظام های حکومتی غرب هستید با ما همراه باشید .)
ممکنه در مورد این که چرا از واژه ابهام در دموکراتیک بودن انتخابات استفاده می کنید بیشتر توضیح بدید ؟
اجازه بدید من ابتدا فرآیند انتخابات را به اختصار عرض کنم ;
یکسال پیش از روز رای گیری “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” این فرآیند با انتخابات درون حزبی برای تعیین نامزدهای نهایی هر حزب آغاز می شود.
چنانکه پیشتر اشاره شد در فرایند انتخابات امریکا پول حرف اول را میزند. بطوری که برای نامزد های انتخابات جاری هزینه تبلیغات انتخاباتی ده میلیارد دلار برآورد شده است.
به عنوان مثال آقای برنی سندرز در اولین انتخابات درون حزبی ( در آیوو ) برای هر رای ۲۶۰۰ دلار هزینه کرده است !
از طرفی بر اساس گزارشی ( که حدودا ۵ ماه پیش ) نیویورک تایمز منتشر کرد، تنها ۴۰۰ خانواده هزینه گزاف تبلیغات انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا را تامین می کنند. این تامین کننندگان هزینه های مورد نظر را صرفا از طریق احزاب اصلی ( دموکرات و جمهوری خواه ) به نمایندگان اعطا می کنند. بنابراین تا همین قسمت به این نتیجه می رسیم، که امکان ورود کاندیداهای آزاد ( غیر حزبی ) و حتی کاندیدا هایی از احزاب کوچکتر در فرایند انتخابات وجود ندارد .
پس از فرایند طولانی انتخابات درون حزبی و مشخص شدن نامزد نهایی هر حزب برای “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” میرسیم به روز سه شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر در این روز مردم با مراجعه به صندوق های رای یا از طریق پست ضمن انتخاب ” ظاهری ” رئیس جمهور آینده کشورشان در اصل به اعضای کالج الکتُرال ایالت خود رای میدهند .
اهمیت کالج الکتُرال و نقش منحصر به فرد آن هنگامی آشکار میشود که بدانیم در عمل رای مردم آمریکا الزاما تعیین کننده رئیس جمهور این کشور نمی باشد !
حدودا یکماه پس از رای گیری و انتخابات عمومی الکتُرهایی که در هر ایالت برگزیده شده اند در مراکز ایالت گرد هم می آیند تا با رای خود رئیس جمهور و معاون وی را انتخاب کنند .
نکته مهم اینکه اعضای مجمع گزینندگان هر ایالت به طور سنتی رای خود رابه کاندیدایی میدهند که اکثریت رای دهندگان ایالتی وی را انتخاب کرده باشند ( هر چند هیچ الزام قانونی به رعایت این رویه ندارند ) .
در توضیح سیستم انتخاب این افراد باید گفت هر یک از دو حزب اصلی برای هر ایالت به تعداد مجمع گزینندگان ( الکتُرال کالج ) الکتُر نامزد می کنند. این در حالیست که عموم مردم هنگام رای دادن به این افراد ( در روز “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” ) نه تنها الزاما نام آنها را نمی دانند. بلکه حتی نام این افراد را در برگه های رای نمی نویسند. یعنی فرض بر این است که اگر شخص به نامزد حزب دموکرات برای ریاست جمهوری رای میدهد الزاما نامزد الکتُرال حزب دموکرات را نیز انتخاب کرده است !
اساس حاکمیت سیستم الکتُرال ( به ظاهر نخبه گرا ) بر انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا این تفکر پوسیده بنیانگذاران آمریکاست که « دموکراسی را
حکومت توده های نا آگاه تلقی میکردند » !
هرچند امروزه با توجه به افزایش ارتباطات و ارتقاء سطح آگاهی عمومی دیگر از این استدلال برای توجیه سیستم الکتُرال استفاده نکرده و اجرای این سیستم را با بیشتر بهادادن به ایالت های کم جمعیت تر در فرایند انتخابات توجیه میکنند ، که البته خود نوعی نابرابریست !
شمار کل افراد مجمع گزینندگان برای هر ایالت برابر مجموع تعداد نمایندگان مجلس آن ایالت بعلاوه دو سناتور برای هر ایالت ( و سه رای الکتُرال برای واشنگتن دی سی ) میباشد که جمعا برابر ۵۳۸ نماینده الکتُرال خواهد بود. بنابراین هریک از کاندیداهای دو حزب اصلی که بخواهد آرای لازم برای ریاست جمهوری آمریکا را کسب کند، باید حد اقل ۲۷۰ رای الکتُرال را بدست آورد تا راهی کاخ سفید شود .
برخی از ابهامات حاکمیت اصول دموکراسی بر “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” :
- – بارها اتفاق افتاده که آراء الکتُرال بر خلاف آراء مردم بوده ، مثلا در قرن ۱۹ در سه نوبت و پس از جنگ جهانی دوم نیز تا کنون هفت نوبت ( آخرین بار سال ۲۰۰۰ ) شاهد این اتفاق بوده ایم .
- – عدم امکان انتخاب نامزد های آزاد ( بدون تعلق به احزاب اصلی ) به جهت هزینه های گزاف تبلیغات انتخاباتی و عدم حمایت مالی از سوی احزاب ، همچنین به جهت عدم امکان برخورداری از آراء الکتُرال برای نامزد های آزاد یا احزاب کوچک .
- – احتمال عدم وفاداری اعضای کالج های الکتُرال ( تغییر رای در روز رای گیری )
- – کاهش انگیزه مشارکت مردم در روز “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” به دلایلی که گفته شد .
- – و …
به عنوان آخرین سوال لطفا نظرتون در مورد نتیجه “انتخابات ریاست جمهوری آمریکا” این دوره بفرمائید .
همونطور که میدونید در حال حاضر طبق آخرین آمار نظر سنجی ها خانم کلینتون کمی بیش از ۱۱ درصد نسبت به آقای ترامپ از محبوبیت بیشتری برخوردارند. اما به نظر من حتی اگر در نهایت بر اساس آرای مردم آقای ترامپ اکثریت رو بدست بیاره باز هم در کسب اکثریت آراء الکتُرال موفق نخواهد بود و در این مورد بنده فکر نمیکنم مجمع گزینندگان یا همان الکتُرال کالج حتی در صورت اقبال عمومی به آقای ترامپ به رویه سنتی عمل کرده و به اصل همه چیز را برنده میبرد پایبند بمانند .
امیدوارم از مطالب مفید و کارآمد متن فوق استفاده نموده و لذت ببرید .
در پایان بار دیگر راه های ارتباطی مجموعه را برای مخاطبان گرامی یادآور می شویم:
تلفن های مجموعه:
دفتر مرکزی:
۰۵۱۳۲۲۳۶۷۹۵
۰۹۰۲۲۲۳۶۷۹۵
دفتر تهران: ۰۲۱۸۸۲۴۱۲۴۴
تلگرام: @irentekhabat
اینستاگرام: @ir.entekhabat
با آرزوی موفقیت
محمد صادقیه
کارشناس مدیریت تبلیغات سیاسی
کارشناس رادیو و تلوزیون و سایر رسانه های ملی و بین المللی
بدون دیدگاه