برند سیاسی

برند سیاسی


تبلیغات سیاسی در نظام های حکومتی غرب

نویسندگان : کریستینا هولتز – باخا و لیندا لی کید

ترجمه : مهدخت بروجردی علوی

در زمینه تبلیغات سیاسی در نظام های حکومتی غرب بسیار گفته شده است که ما شاهد یک روند ” آمریکایی شدن گ در جریان مبارزات انتخاباتی کشورهایی هستیم که به روش دموکراسی های غربی اداره می شوند . برای مثال دو محقق به نام های گورویچ و بلوملر ( ۱۹۹۰ ) در پژوهشی پیرامون مقایسه تطبیقی انتخابات بین کشور ها چنین نتیجه گرفتند که : « شیوه عمل و ایدیولوژی صنعت ارتباطات سیا سی آمریکایی در حال جهانی شدن است . »
آنها همچنین می گویند : « به نظر میرسد که شیوه آمریکایی ” سیاست ویدیویی ” Video-Politics به صورت یک الگو برای ارتباط گران سیاسی در سایر دموکراسی های لیبرال در سراسر دنیا درآمده است . »
آمریکایی شدن مبارزات انتخاباتی در اروپا نشانگر جذب تدریجی آنها به رویه های ارتباطی مبارزات انتخاباتی آمریکاست . ویژگی های اصلی و خاص مبارزات انتخاباتی آمریکا معمولا شامل موارد زیر است :
۱ . نقش ممتاز و خاص تلوزیون در میان سایر راه های مبارزاتی ؛
۲ . برتری انگاره ها بر موضوعات واقعی که همراه با شخصیت سازی در فرایند های سیاسی عمل می کنند ؛
۳ . حرفه ای شدن بازیگران سیاسی در توسعه و تکامل استراتژی های رسانه ای شان که نتیجه و حاصل روی آوردن روز افزون به رسانه هاست .

ویژگی های منحصر به فرد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را اینجا بخوانید.

کاهش اهمیت احزاب سیاسی در غرب
به نظر میرسد که همه این عوامل ناشی از کاهش اهمیت ساختار احزاب سیاسی است .سوال اینست که آیا آنچه که از آن به عنوان ” آمریکایی شدن ” یاد می شود چیزی غیر از روند کلی نظام سیاسی در دنیای غرب است که بلوملر آنرا “فرایند انتشار مدرن” Modern Publicity Process می نامد و آنرا یک نزاع رقابت آمیز برای تاثیر گذاری و کنترل درک عامه مردم در مورد وقایع و موضوعات مهم سیاسی از طریق رسانه های جمعی ، تعریف می کند . ( بلوملر ۱۹۹۰ ، ص ۱۰۳ )
چند نوع گرایش در نظامهای سیاسی دموکراسی های غربی وجود دارد که به نظر میرسد درباره نوسازی عمومی فرایندهای انتشار ، صحبت می کند .از دیدگاه رای دهندگان می توان شاهد کاهش معرفت و شناخت حزبی بود .
از طرف دیگر ، با محدود شدن میدان برای تصمیمات سیاسی ، به نظر می رسد که سیاستمداران روز به روز کمتر قادرند که انتظارات رای دهندگان را بر آورده سازند . بنابراین آنها از دادن قول های انتخاباتی خودداری می کنند و می کوشند که حمایت رای دهند گان را بدون اینکه محدودیتی در استقلال تصمیم گیری آنها ایجاد کند ، به دست آورند .
به همین علت است که بازیگران سیاسی گرایش دارند به جای طرح خواسته های مادی مردم ، بیشتر موضوعات و مقولات سمبولیک را مطرح کنند . از سیاست سمبولیک یا لفاظانه برای ایجاد وفاداری در رای دهندگان و کسب مشروعیت برای نمایندگان سیاسی استفاده می شود . پیش زمینه مهم برای دستیابی به یک چنین موفقیت سیاسی ، مدیریت فعال رسانه ای است که ” قدرت توصیف ” Power of definition را برای کاندیدا یا حزب خاصی بوسیله نشان دادن اولویت ها و تصورات ذهنی کاندیدای مورد نظر فراهم کند .
شانس جلب توجه رسانه ها وقتی بیشتر می شود که پیام با چهاچوب رسانه و معیارهای انتخاب پیام توسط روزنامه نگاران تطابق داشته باشد .برای دستیابی به چنین مدیریت رسانه ای فعالی ، سیاستمداران به طور روزافزون به مشاوران حرفه ای از جمله آژانس های تبلیغاتی و روابط عمومی ها تکیه می کنند .
از مشخصات اصلی سیاست نمادین ، شخصیت سازی و برتری انگاره ها بر واقعیت ها است . همچنین به طور گسترده از استراتژی هایی استفاده می شود که حواس مردم را از مسایل سیاسی پرت کند . در واقع از شعارها و لفاظی های پر طمطراق برای منحرف کردن اذهان عمومی از مسایل سیاسی استفاده می شود . ساختن شبه رویدادها نیز یک استراتژی دیگر است .
آمریکایی شدن مبارزات انتخاباتی
بنابراین امریکایی شدن مبارزات انتخاباتی به عنوان صادرات سیاسی به « دموکذاسی های خواهر » را میتوان گرایش فراگیر نظامهای سیاسی در دنیای غرب تلقی کرد با توجه به این مسیله که آمریکا در راس این ماجرا قرار دارد .تاخیری که از حیث توسعه در اروپای غربی با آمریکا مشاهده می شود ، ناشی از ساختار های متفاوت نظام های رسانه ای است .
در حالی که آمریکا دارای سنت طولانی پخش وسیع آگهی های تجارتی است ، بیشتر کشور های اروپایی تا قبل از دهه ۱۹۸۰ ، فرستنده های تجارتی را نمی شناختند . فرستنده های تجارتی با ایستگاه های متعدد ، بیشتر مستعد حرفه ای شدن و شرکت در مبارزات انتخاباتی بر پایه انگاره سازی هستند . به علاوه ، نظام سیاسی فردگرای ایالات متحده ، بخصوص در سطح ملی ویژگی های  “فرایند انتشار مدرن” را در اولویت قرار می دهد .
در میان کانالهای مختلف رسانه ای ، آن دسته از آگهی های انتخاباتی که توسط احزاب یا خود کاندیدا انتخاب می شوند و تحت تاثیر گرایش های روزنامه نگاران تحریف نمی شوند ، بازتابنده چهره واقعی و اصلی “فرایند انتشار مدرن” هستند .
از آنجا که تلوزیون در مبارزات انتخاباتی به عنوان رسانه اصلی شناخته می شود ، تاکید این نوشته بر آگهی های انتخاباتی تلوزیونی است . چون “فرایند انتشار مدرن” که در آمریکا وجود دارد ، توسط سایر کشورها تعقیب می شود ، یک چشم انداز بین المللی برای این نوشته در نظر گرفته شد . به هر حال ، اگر شباهت هایی هم میان کشور های مورد مطالعه وجود دارد ، هر گونه مقایسه ای در مورد فرایند ارتباطات سیاسی باید ملاحظات مربوط به تفاوت ساختار ها هم از حیث فرهنگ سیاسی و هم از لحاظ نظام رسانه ای در نظر بگیرد.
این گونه تفاوت ها و روابط خاص میان آنها که بر اساس زمینه های مشخص ملی شکل گرفته اند ، شرایطی را بوجود می آورند که می بایست در مقابل مقررات مربوط به آگهی های سیاسی و نقش آگهی های تلوزیونی در استراتژی های ارتباط گران ، تبیین و تفسیر شوند .
تفاوت در نظام های سیاسی
نظام سیاسی و نظام انتخاباتی دست در دست هم حرکت میکنند . در اروپا و رژیم صهیونیستی احزاب عوامل مسلط در فرایند سیاسی هستند و شخصیت های سیاسی منفرد ، تقریبا بدون حمایت یک حزب چندان مطرح نیستند .
نظام آمریکا ، اغلب بیشتر اجازه تمرکز روی کاندیداهای منفرد را می دهد . نقش متفاوتی که توسط احزاب در کشور های اروپای غربی و رژیم صهیونیستی بازی میشود در این حقیقت متجلی است که فقط در ایالات متحده آمریکا هزینه آگهی های تلوزیونی توسط خود کاندیداها تامین می شود .
به هر حال ، کشورهای اروپایی و رژیم صهیونیستی از نظر نظام حزبی و تعداد احزابی که نقش حیاطی در فرآیند سیاسی دارند ، متفاوت هستند . در این میان می توان کشور هایی را که با سیستم دو حزبی و یا چند حزبی اداره می شوند ، از هم متمایز کرد .
انگلستان هم مانند آمریکا دارای نظام دوحزبی است ( کارگر و محافظه کار ) همراه با نیروی سومی که از اواخر دهه ۱۹۸۰ توسعه پیدا کرده ولی هنوز تا حد زیادی زیر سایه دو حزب بزرگ قرار دارد . سیستم سیاسی فرانسوی به طور سنتی تحت تسلط دو بلوک بوده است .
احزاب سوسیالیست و کمونیست در یک سو و احزاب گلیست در سوی دیگر قرار داشته اند . سیستم حزبی آلمان تا دهه ۱۹۷۰ تحت تاثیر دو حزب بزرگ بود ( سوسیال دموکرات و دموکرات مسیحی )و یک حزب کوچکتر هم به نام حزب دموکرات های آزاد وجود دارد که با یکی از احزاب به طور موقت متحد می شود و به تشکیل دولت کمک می کند . با استقرار “سبز ها ” و پیروزی های اخیر احزاب رادیکال بر جناح راست ، آلمان نیز به موقعیت چند حزبی ارتقاء پیدا کرد ه است . ایتالیا ، فنلاند ، دانمارک و هلند را هم می توان به عنوان کشورهایی که دارای سیستم چند حزبی هستند ، شناخت.
رژیم صهیونیستی هم اگر چه دارای یک سیستم چند حزبی است ولی تحت تاثیر دو حزب چپ و راست قرار دارد ( کارگر و لیکود ) .
اهمیت بیشتر احزاب در نظام سیاسی اروپا و رژیم صهیونیستی به وضوح در تقبل هزینه آگهی های تبلیغاتی تلوزیونی متجلی است . همان طور که در جدول شماره ۱/۱ نشان داده شده است .

جدول شماره ۱/۱ – وضعیت پرداخت هزینه آگهی های تبلیغاتی

آمریکاخود کاندیدا
دانمارکحزب
فنلاندحزب
فرانسهحزب
آلمانحزب
ایتالیاحزب
هلندحزب + دولت
انگلستانحزب
رژیم صهیونیستیحزب

 

فقط در ایالات متحده آمریکا ، خود کاندیداها ، هزینه های مربوط به آگهی های تبلیغاتی تلوزیونی خود را متقبل می شوند . در سایر کشور ها کاندیداها توسط احزاب حمایت مالی می شوند . در هلند از دهه ۱۹۶۰ به بعد دولت به برنامه های احزاب سوبسید می دهد.
سیستم انتخاباتی کشور هایی که در این کتاب مطرح شده اند .هم به نحو قابل ملاحظه ای متفاوت هستند .جدول شماره ۲/۱ تصویری کلی از نظام انتخاباتی حاکم بر این کشورها را نشان می دهد .
ثابت شده که سطح مبارزات انتخاباتی ، عامل تعیین کننده ای در نقش و عملکرد تبلیغات انتخاباتی تلوزیونی است . همه کشور های اروپایی که در اینجا مورد بررسی قرار گرفته اند و همچنین رژیم صهیونیستی دارای سیستم پارلمانی هستند و توسط یک نخست وزیر رهبری می شوند.
بر عکس ، در آمریکا ، کابینه دارای اهمیت کمتری است . در حالی که رییس جمهور آمریکا دارای نقش قاطعی در فرایند سیاسی آمریکا است . روءسای جمهور فنلاند ، آلمان ، رژیم صهیونیستی و ایتالیا ، رهبران رسمی دولت و دارای نقش و وظایف تشریفاتی هستند . هلند ، دانمارک و انگلستان دارای حکومتی سلطنتی و ملکه هایی هستند که اسما بالاترین مقام در کشورهای فوق می باشند .
در رژیم صهیونیستی و آلمان ، رییس جمهور مستقیما توسط مردم انتخاب نمی شود . فرانسه و آمریکا دارای انتخابات مستقیم هستند .
جدول شماره ۲/۱ نظام های انتخاباتی

آمریکارای اکثریت
دانمارکمعرف سهمیه ای
فنلاندمعرف سهمیه ای
فرانسهرای اکثریت
آلمانمعرف سهمیه ای
ایتالیاترکیب روش ها
هلندمعرف سهمیه ای
انگلستانرای اکثریت
رژیم صهیونیستیمعرف سهمیه ای

 

تفاوت در نظام رسانه ای
علاوه بر تفاوت در نظامهای سیاسی ، گونه های خاصی از نظام رسانه ای نیز در رابطه با چهارچوب و اهمیت “تبلیغات سیاسی” در کشور های مختلف وجود دارد . کشور های مطرح شده در این نوشته به طور قابل ملاحظه ای از نظر توسعه تاریخی نظامهای پخش وسیع با هم متفاوت هستند و این موضوع روی ساختارهای فعلی و در نهایت روی قانون گذاری برای “تبلیغات سیاسی” نیز تاثیر می گذارد.
پخش آگهی های تجارتی و رقابت بین چند تلوزیون در آمریکا ، سابقه طولانی دارد ولی چنین نظامهایی اخیرا نیز به کشورهای اروپایی وارد شده است .
در کشور های اروپایی ، پخش وسیع در دست دولت است در حالی که در آمریکا ایستگاه های پخش وسیع که در دست دولتند در اغلیت قرار دارند .
در میان کشور های اروپایی مطرح شده در این نوشته ، انگلستان و ایتالیا دارای طولانی ترین تجربه در زمینه آگهی های تجارتی هستند . در انگلستان ، موقعی که اجازه تلوزیون تجارتی در دهه ۱۹۵۰ داده شد ، انحصار B.B.C شکسته شد.
در ایتالیا نیز ایستگاه های پخش وسیع خصوصی از دهه ۱۹۷۰ ظاهر و کامل کننده RAI دولتی شدند . آلمان در اواسط دهه ۱۹۸۰ ، بازاری برای پخش وسیع خصوصی گشود.
این امر به یک رقابت سخت بین شرکت های ARD و ZDF از یک سو و تازه واردین تجاری از سوی دیگر منجر شد .تقریبا به طور همزمان ، تغییرات قابل ملاحظه ای در نظام پخش وسیع فرانسه هم اتفاق افتاد . با واگذاری یکی از کانالهای دولتی به بخش خصوصی در واقع تاثیر سنتی دولت روی پخش وسیع پس گرفته شد .از آن به بعد ، چندین فرستنده تجارتی مجوز انتشار گرفتند.
بنابراین تلوزیون فقط در هلند ، دولتی است ولی برنامه های تجارتی به زبان هلندی که از خارج پخش می شوند ، تقریبا بازار را قبضه کرده اند .تا همین اواخر تلوزیون فنلاند هم به طور کامل دولتی بود و تلوزیون زمان برنامه ها را به یک شرکت تجاری به نام MTV فنلاند میفروخت .از سال ۱۹۹۳ ، این شرکت تجاری اجازه یافت که برنامه های خودش را اطز شبکه ۳ فنلاند پخش کند .
انحصار دولتی تلوزیون در رژیم صهیونیستی هم همین اواخر به پایان رسید . در واقع ، از زمانی که کانال دوم تلوزیون رژیم صهیونیستی به بخش خصوصی واگذار شد .
در میان کشور هایی که برای مطالعه انتخاب شدند دانمارک تنها کشوری است که تا کنون به بخش خصوصی اجازه کار نداده است اما با ایجاد کانال دومی در سال ۱۹۸۸ و تغذیه مالی آن از طریق آگهی های بازرگانی ، نظام تجاری عملا وارد دانمارک شده است .
تفاوت در پخش وسیع سیاسی
پیدایش نظامهای دوگانه پخش وسیع و فرایند تجاری شدن در کشور های اروپایی ، به طور کلی منتهی به افزایش بازار فروش “تبلیغات سیاسی” نیز شده است . جدول شماره ۳/۱ نشان میدهد که آیا کاندیداها تبلیغات خود را از کانال های تلوزیونی دولتی یا تجاری پخش می کنند .
جدول شماره ۳/۱ کانالهای پخش آگهی های تبلیغاتی سیاسی

آمریکابخش خصوصی
دانمارکدولتی
فنلاندخصوصی
فرانسهدولتی
آلماندولتی+خصوصی
ایتالیاخصوصی(تا سال ۱۹۹۴)
هلندخصوصی+دولتی
انگلستانخصوصی+دولتی
رژیم صهیونیستیدولتی

 

در امریکا تبلیغات از هر نوعی که باشد همیشه محدود به فرستنده های تجاری است و “تبلیغات سیاسی” نیز از این قاعده مستثنی نیست . بیشتر کشور های اروپایی نیز بازار خود را روی بخش خصوصی گشوده اند و “تبلیغات سیاسی” نیز اجازه دارند که از این کانالهای جدید استفاده کنند . فقط در فرانسه کاندیداها اجازه ندارند که از بخش خصوصی برای “تبلیغات سیاسی” استفاده کنند .
در آلمان ، هلند و انگلستان ، آگهی ها از کانابلهای خصوصی و دولتی پخش می شوند در رژیم صهیونیستی ، تلوزیون بخش خصوصی اخیرا وارد گود شده است ، و هنوز معلوم نیست آیا اجازه پخش “تبلیغات سیاسی” را در انتخابات آینده پارلمان خواهد داشت یا نه . نظام تلوزیون دولتی فنلاند ، هیچ گونه “تبلیغات سیاسی” را پخش نمی کند ، مگر در همان مدت زمانی که به شرکت MTV فروخته است .
در ایتالیا ، تبلیغات مبارزاتی توسط بخش خصوصی پخش می شد تا زمانی که یک قانون جدید در ۱۹۹۳ به تصویب رسید مبنی بر اینکه تبلیغات تلوزیونی را در طول ۴ هفته قبل از انتخابات ممنوع میکرد . به هر حال تجاری شدن پخش وسیع در اروپا و رژیم صهیونیستی همیشه منتهی به دسترسی آزاد احزاب به “تبلیغات سیاسی” نشده است . فقط در فنلاند ، یعنی جایی که “تبلیغات سیاسی” به طور کامل از شبکه های تلوزیونی خصوصی پخش می شود ، خرید زمان پخش برنامه ها کاملا آزاد است .
در ایتالیا هم قبل از تصویب قانونی برای محدود کردن آگهی ها ، تقریبا چنین وضعی حاکم بود . در سایر کشورها زمان پخش برنامه ها تحت کنترل است و به احزاب و افراد بر حسب سهم رای ، وقت معینی اختصاص داده می شود .کانالهای تلوزیون خصوصی در هلند نیز احتمالا زمان پخش برنامه ها را به معرض فروش می گذارند . زیرا این برنامه ها از لوکزامبورگ پخش می شوند و قوانین هلند در مورد کانالهای خصوصی در آنجا در مورد آنان صاد ق نیست .
جدول شماره ۴/۱ شیوه های تخصیص “تبلیغات سیاسی” برای کاندیداها را نشان میدهد .
جدول شماره ۴/۱

آمریکاخرید آزاد برنامه ها
دانمارکوقت مساوی برای همه احزاب
فنلاندخرید آزاد
فرانسهبر حسب سهم آراء
آلمانبر حسب سهم آراء
ایتالیاخرید آزاد برنامه ها (تا سال ۱۹۹۴)
هلندوقت مساوی برای همه احزاب
انگلستانوقت مساوی برای دو حزب اصلی ، احزاب کوچکتر بر حسب ملاک های مشخص
رژیم صهیونیستیبر حسب سهم آراء – حد اقل ۱۰ دقیقه برای احزاب جدید

 

تعداد آگهی ها تبلیغاتی قابل فروش در کشور هایی که پخش آگهی ها تحت کنترل است ، در بسیاری از کشورها محدود شده است . فقط در آمریکا فنلاند و ایتالیا به خاطر قانون گذاری های قبلی ، به تعداد نامحدود از آگهی های تبلیغاتی سیاسی از طریق خرید آزاد اجازه داده می شود . طبیعی است که در این شرایط احزاب قوی و ثروتمند می توانند تازه واردین و رقبای ضعیف را پشت سر بگذارند . در سایر کشورها ، قوانین خاص مربوط به تخصیص وقت ، زمان پخش برنامه های هر حزب را محدود می کند .
در مورد طول زمان پخش برنامه های تبلیغاتی احزاب نیز تفاوتهای قابل ملاحظه ای بین کشورهای مختلف وجود دارد .به طور کلی خرید آزاد زمان تبلیغات ، منجر به کوتاه تر شدن زمان تبلیغات می شود و این امر که به خاطر هزینه های تبلیغات است می تواند به عنوان شاخصی از تجاری شدن “تبلیغات سیاسی” تلقی شود.
در آمریکا و ایتالیا معمول ترین طول زمان پخش برنامه بین ۳۰ تا ۶۰ ثانیه است .در فنلاند میانگین زمان پخش برنامکه های تبلیغاتی در انتخابات پارلمانی سال ۱۹۹۲ ، ۱۶ ثانیه بود .در کشورهایی که تخصیص وقت به احزاب مختلف کنترل شده است ، به طور کلی تبلیغات طولانی تر است .

در آلمان این زمان ثابت و در حدود ۵/۲ دقیقه است . در رژیم صهیونیستی ، معمول ترین مدت زمان پخش آگهی های تبلیغاتی بین ۲ تا ۳ دقیقه است . در طول انتخابات پارلمانی ۱۹۹۳ فرانسه ، زمان پخش آگهی های تبلیغاتی از ۴ دقیقه هم بیشتر شد ولی همین زمان برای کاندیدا های ریاست جمهوری در انتخابات سال ۱۹۸۸ ، بین ۵ تا ۱۵ دقیقه بود .
در انگلستان نیز زمان پخش آگهی برای احزاب بین ۵ تا ۱۰ دقبقه است در دانمارک به هر حزبی ۱۰ دقیقه فرصت داده می شود . جدول شماره ۵/۱ ، معمول ترین مدت زمان پخش برنامه های تبلیغاتی کاندیداها را در کشورهای مختلف نشان می دهد .
جدول شماره ۵/۱ معمول ترین مدت زمان پخش برنامه های تبلیغاتی

آمریکانا محدوداز ۳۰ تا ۶۰ ثانیه
دانمارکمحدود۱۰ دقیقه
فنلاندنا محدوداز ۱۰ تا ۲۵ ثانیه
فرانسهمحدوددر سال ۱۹۹۳: تا ۴ دقیقه
در سال ۱۹۹۸: ۵ تا ۱۵ دقیقه
آلمانمحدود۵/۲ دقیقه
ایتالیانا محدود ( تا سال ۱۹۹۲ )از ۳۰ تا ۶۰ ثانیه
هلند۲۵ ثانیه در طول سال+۲۰دقیقه اضافی در طول انتخابات۳ دقیقه
انگلستانهر ۵ حزب اصلی۵ تا ۱۰ دقیقه
رژیم صهیونیستیمحدود۲ تا ۳ دقیقه

 

تصمیم برای اعمال محدودیت یا آزادی در محتوای تبلیغات مشخص کننده مرز بین محدودیت آزادی بیان و کوشش برای مبارزه ای منطقی و اخلاقی است . جدول شماره ۶/۱ محدودیت های محتوای تبلیغات را در هر کشور نشان می دهد .
جدول شماره ۶/۱ محدودیت در محتوای “تبلیغات سیاسی”

آمریکاهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
دانمارکهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
فنلاندهیچ حمله ای علیه افراد نمی شود
فرانسهقانون های دقیق بر محتوای آگهی ها حکم فرماست
آلمانهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
ایتالیاهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
هلندهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
انگلستانهیچ گونه محدودیتی وجود ندارد
رژیم صهیونیستیآگهی ها قبل از انتشار باید به تصویب کمسیون انتخابات برسد

 

بیشتر کشورها هیچ گونه محدودیتی را برای محتوای “تبلیغات سیاسی” اعمال نمی کنند . آنها حتی از بحث پیرامون اعمال محدودیت همک خودداری می کنند . در میان کشور هایی که در اینجا مورد بررسی قرار گرفته اند ، فقط فنلاند و فرانسه محدودیت هایی را برای محتوای “تبلیغات سیاسی” دارند . در رژیم صهیونیستی هم هر گونه تبلیغی باید قبل از پخش توسط کمسیون انتخابات تایید و تصویب شود ولی عملا حداقل محدودیت ها در این زمینه اعمال می شود .
در فنلاند ، یک شورای اجرایی پخش وسیع که متعلق به دولت است برای “تبلیغات سیاسی” قانون وضع می کند . این شورا اجازه نمیدهد که در تبلیغات برای یک فرد به فرد دیگری حمله و توهین شود .همچنین مانع از تبلیغاتی می شود که در آنها “تبلیغات سیاسی” با سایر انواع تبلیغات ترکیب شوند . در فرانسه ، قانون از سال ۱۹۸۸ جزییات محدودیت ها را هم مشخص کرده است . در تبلیغات نباید بدون رضایت کسانی که در فیلم ها هستند از فیلمها و اطلاعات آرشیوی استفاده شود .
بیش از ۴۰ درصد محتوای آگهی ها نمی تواند ویدیو کلیپ باشد . کاندیدا ها مجاز نیستند از پرچم یا سرود ملی استفاده کنند . آگهی ها نباید محلی را که کاندیداها وظایف رسمی خود را انجام می دهند ، نشان دهند ، کادر تهیه کننده فیلم های تبلیغاتی باید فرانسوی باشند .
به نظر می رسد که خرید آزاد زمان پخش برنامه ها در تلوزیون به گسترش “تبلیغات سیاسی” کمک می کند . اجبار برای پرداخت پول آگهی ها ، منجر به
تبلیغات کوتاه تر می شود و این امر ممکن است به عنوان شاخص تجاری شدن به حساب آید . به این معنی که تبلیغات سیاسی و تجاری منطبق برهم دیده میشوند . بر عکس تخصیص کنترل شده زمان پخش برنامه ها ، تنوع را محدود می کند و ممکن است که حاصلش ، یکسانی همه “تبلیغات سیاسی” باشد .
بیشتر کشورهایی که در اینجا مطرح شده اند اجازه خرید زمان آزاد پخش برنامه ها را نمی دهند . این امر رامیتوان حاصل موقعیت قوی پخش وسیع دولتی در کشور های اروپایی و رژیم صهیونیستی دانست . کنترل دولتی می کوشد تا تاثیر نظام سیاسی را روی نظام پخش وسیع محدود کند .
در کشورهای مختلف از محدودیت روی تبلیغات و محتوای آن ، کم و بیش برایب جلوگیری از تجاری شدن نامحدود تلوزیون استفاده می شود و به این ترتیب تا حدی سنت پخش دولتی حفظ می شود . این کار ممکن است بزرگترین مانع برای تطبیق “تبلیغات سیاسی” تلوزیونی با ویژگی ها و ضرورت های  “فرایند انتشار مدرن” باشد .

امیدوارم از مطالب مفید و کارآمد متن فوق استفاده نموده و لذت ببرید .

در پایان بار دیگر راه های ارتباطی مجموعه را برای مخاطبان گرامی یادآور می شویم:

تلفن های مجموعه:

دفتر مرکزی:
۰۵۱۳۲۲۳۶۷۹۵
۰۹۰۲۲۲۳۶۷۹۵

دفتر تهران:   ۰۲۱۸۸۲۴۱۲۴۴

تلگرام: @irentekhabat

اینستاگرام: @ir.entekhabat

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *